مسلما راه تقرب به خداوند، انجام دستورات و دوری از منهیات او است. ولی در میان فرائض دینی، هیچ فریضه ای (پس از توحید و نبوت) به اهمیت ولایت نمی باشد. لذا است که برترین راه تقرب به خدا، ولایت آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم است. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در همین زمینه فرمودند: لکل امر سید و حبی و حب علی سید ما تقرب به المتقربون من طاعه ربهم. در هر کاری رتبه برتری وجود دارد، و محبت من و محبت علی، برترین طاعتی است که افراد می توانند از طریق آن به خدا تقرب جویند.* لذا در نظام آفرینش، مقام آن مخلوقی برتر است که در امر ولایت، اعتقاد و اخلاص بیشتری نشان داده باشد. در همین راستا، انبیا در عالم قبل،
با آزمون ولایت برگزیده شده، مقام رفیع نبوت، به این دلیل به آنان واگذار شد که در آن آزمایش، آنان ولایت را در درجه بالاتری پذیرفته، و نسبت به اهل بیت علیهم السلام خضوع بیشتری داشتند. حضرت باقر علیه السلام فرمودند:... آن گاه خداوند از انبیاء میثاق گرفته، فرمود: آیا من پروردگار شما نیستم؟ سپس خداوند فرمود: آیا محمد پیامبر من و علی رهبر مومنین نمی باشد؟ همه آنها پذیرفتند. لذا نبوت آنها تثبیت شد.
* بحار 129:27 ح 19، در زیارت عاشورا نیز ما با ولایت سیدالشهداء و برائت از دشمنان آن حضرت به نزد خدا و اهل بیت علیهم السلام تقرب جسته می گوییم: یا ابا عبد الله انی اتقرب الی الله و... بموالاتک و بالبرائه ممن اسس اساس ذلک.
انتظار
دیر زمانیست که آرزوها ، تصویر بی قراری اند در پنجره هایی که رو به خدا باز می شوند و اشک ها هم مسیر تشنگی .
صدای پای سبز قامتی سوار بر اسب آفتاب از ترانه هر گنجشک تا زمزمه هر آبشار در یک یک لحظه ها جاریست . و انتهای هر سجده دستان نیازمندی که حاجت را از خیمه های نور تا حقیقت ظهور به انتظار پیوند می زنند . او ، خواهد آمد .
با سلام
با متنی در خصوص آفتاب در غربت بروزیم .
یا علی