دو واژهاى است که در آثار پیر سپید سیرت حاج میرزا جواد آقا بسیار دیده مىشود. در نگاهوى گناه و آتش دوزخ محصول ایندرخت فاسد در اعمال و اندیشه آدمىاست.اینعالم عاملو عارف فرزانهرضایت کاذب افراد جاهل پساز اندکىگریستناز خوف خداو یا ناز و کرشمهافراد پساز شبزندهدارى در شبىاز سال را نشان این جهالت و غرور مىداند و این افراد را از عبادتها، زهدها و گریههاى بسیار امام سجادعلیه السلام بى خبر دانسته، امامى که با آه و زارى، استغفار و گریه چهل سالهاش به خداوند مىگوید: اگر مرا به عذاب همه خلایق معذب گردانى و طبقات جهنم را از من پرکنى، این در مقابل عقوبتى که مستحق آن هستم اندک خواهد بود. آرى معرفت اندک، عبادت قلیل، توقع بسیار و معاصى فراوان سراسر وجود، بینش و بصیرت ما را فراگرفته است; راهى جز کمک خواستن از پروردگار مهربان خویش، نداریم. باید به وى شکوه کنیم تا با رحمتخود و شفاعت اهل بیتعلیهم السلام از ما درگذرد و جهل و غرور را از ما دور کرده، با نور هدایت معصومینعلیهم السلام ما را از تاریکى ضلالتبه صراط روشن هدایت رهنمود سازد.