ستم ستیزى و مظلوم نوازى

ستم ستیزى و مظلوم نوازى

انـسـان در بـرخورد با همنوعان خویش ، یکى از چهار حالت زیر را مى تواند داشته باشد:

 1 ـ سـتـمـگـربـاشـد.

2 ـ بـه ستمگران مدد رساند.

3 ـ بى تفاوت باشد.

4 ـ با ستم پیشه گان بستیزد.
بدون تردید سه حالت نخست از نظر دین و خرد، زشت و محکوم است و تنها راه چهارم ، فراروى انـسـانِ مـؤ مـن بـاز است و او موظّف است همه همّت خویش را به کار گیرد که با ستمگر ـ هر که باشد ـ به ستیز برخیزد و ریشه ستم را ـ هر جا باشد ـ بخشکاند و چنین روحیه اى در دیدگاه عـقـل و شـرع از اصـول خـدشـه نـاپـذیـر اخلاق اجتماعى است که امام على (ع )آن را بهترین نوع عدالت معرفى مى کند: اَحْسَنُ الْعَدْلِ اِعانَةُ الْمَظْلُومِ *
زیباترین عدل ، یارى کردن ستمدیده است .
ضـرورت پـیـکار با ستم و ستم پیشه و یارى رسانى مظلوم ، در اسلام به حدّى است که ترک آن گناه کبیره محسوب مى شود. **
 * ر . ک : بحارالانوار ، ج 10 ، ص 229 .
 ** بقره (2) ، آیه 279 .