عرفا در عبادت و پرستش خود را از عابدان و زاهدان، در چگونگی و اهداف عبادت، جدا می‌دانند. اینان عابدان و زاهدان را سوداگرانی می‌شمارند که عبادت را به خاطر اجر و پاداش، انجام می‌دهند با این تفاوت که عابدان، هم دنیا را می‌خواهند و هم آخرت را و زاهدان از دنیا چشم می‌پوشند و تنها آخرت را می‌خواهند. اما عارفان، خدا را نه به خاطر دنیا و آخرت بلکه بدان جهت می‌پرستند که او را دوست می‌دارند. چنان‌که از مولای متقیان علی(ع) نقل شده که: «ما عبدتک خوفاً من نارک و لا طمعاً فی جنتک لکن وجدتک اهلاً للعبادة فعبدتک.» در متون عرفانی هم از رابعه نقل است که می‌گفت: «الهی، ما را از دنیا هر چه قسمت کرده‌ای، به دشمنان خود ده. و هر چه از آخرت قسمت کرده‌ای، به دوستان خود ده، که مرا تو بسی. خداوندا، اگر تو را از بیم دوزخ می‌پرستیم، در دوزخم بسوز و اگر به امید بهشت می‌پرستیم، بر من حرام گردان. و اگر تو را برای تو می‌پرستیم، جمال باقی دریغ مدار.»
سلام
منزل نو مبارک
مطلب خوب و شیرینی بود
بله ... عارفه ی بزرگ ، رابعه ی عدویه بسیار زیبا گفته
...
خدایا تو را می پرستم حقا لعبادتک
تو را می پرستم نه به طمع بهشتت
و نه از ترس دوزخت
بلکه برای آن که تنها تو شایسته ی پرستشی و به حق شایسته ی ستایشی
ایّاک نعبد
و ایّاک نستعین
...
♣♣سلام دوست گرامی♣♣
منزل نو مبارک باشه بهتون تبریک میگم
تصمیم خوبی گرفتید که بلاگفای نا مهربون رو ترک کردین.. حقش بود ..بس که اذیتمون کرد 
شاد باشید و سلامت
امید وارم همواره موفق باشیدومن هم از نوشته های مفیدتان بهرمند شوم