در روایات اسلامی به طور گسترده دیده میشود، که حداقل بخش قابل ملاحظهای از مصائبی که دامنگیر جوامع انسانی میشود جنبه مجازات و کیفر گناهان دارد، به عنوان نمونه:
1ـ در حدیثی از امام صادق )ع( آمده است که فرمود " اِنَّ اللهَ تَعالی اِذا غَضِبَ عَلَی اُمَّةٍ، ثُمَّ لَمْ یُنْزِلْ بِها الْعَذابَ، اَغْلَی اَسْعارَها، وَ قَصَّرَ اَعْمارَها، وَ لَمْ تَرْبَحْ تُجّارُها، وَ لَمْ تُغْزَزْ اَنْهارُها، وَ لََمْ تُزَکَّ ثِمارُها، وَ سَلَّطَ عَلَیْها شِرارَها، وَ حَبَسَ عَلَیْها اَمْطارَها " )بحارالانوار (70/353
هنگامی که خداوند بر قومی غضب کند و عذاب ) نابود کننده( بر آنها نازل نسازد قیمتهای آنها را گران، و عمرهایشان را کوتاه میکند، تجارشان سود نمیبرند، و نهرهایشان کم آب، و میوههایشان نمو نمیکند، و خوب نمیشود، اشرارشان بر آنها مسلط میشوند، و باران حبس میگردد.
2 ـ در حدیث دیگری از امام علی بن موسی الرضا (ع( میخوانیم "کُلَّما اَحْدَثََ الْعِبادُ مِنَ الذُّنُوْبِ ما لَمْ یَکُونُوا یَعْمَلُوْنَ اَحْدَثَ لَهُمْ مِنَ الْبَلاءِ ما لمْ یَکُونُوا یَعْرِفُوْنَ" بحارالانوار 70/354.
هر زمان بندگان گناهان تازهای را ابداع کنند، خداوند بلاهای تازه و ناشناختهای بر آنها مسلط میسازد .
3- در روایت دیگری از امام صادق) ع ( میخوانیم "مَنْ یَمُوْتُ بِالذُّنُوْبِ اَکْثَرُ مِمَّنْ یَموُتُ بِالاجالِ وَ مَنْ یَعیشُ بِالْإِحْسانِ اَکْثَرُ مَمَّنْ یَعیشُ بِالْأَعْمارِ"بحارالانوار 70/354
کسانی که بر اثر گناهاشان میمیرند بیش از آنها هستند که با مرگ طبیعی از دنیا میروند! و کسانی که به خاطر نیکی کردن عمر طولانی میکنند بیش از آنها هستند که عمر طبیعی طولانی دارند.