بسم الله الرحمن الرحیم
* یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
* ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً
* فَادْخُلِی فِی عِبَادِی
* وَادْخُلِی جَنَّتِی
- ای روح آرام یافته.
- بسوی خدایت باز گرد در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود است.
- و درسلک بندگانم داخل شو.
- و در بهشت ورود کن.
سوره مبارک فجر آیات 27-۳۰
چه تعبیرات دل انگیزی که صفا و لطف و آرامش واطمنان از آن می بارد.
دعوت مستقیم خدا، از نفوسی که در برتو ایمان به حالت اطمنان و آرامش رسیده اند.
دعوت از آنها برای بازگشت به سوی خدا به سوی مالک ومربی و مصلحشان.
دعوتی که آمیخته با رضایت طرفینی است، رضایت عاشق دلداده از معشوق ورضایت محبوب ومعبود حقیقی.
و بدنبال آن تاج افتخار عبودیت را بر سر او نهادن وبه لباس بندگی مفتخرش کردن و در سلک خاصان در گاه اورا جای دادن.
و سبس دعوت از او برای ورود در بهشت، آنهم با تعبیر " بهشت خودم" که نشان می دهد میزبان این مهمانی تنها و تنها ذات مقدس او است ، عجب دعوتی ! عجب میزبانی ! و عجب مهمانی.
به باور بسیاری از مفسران " بازگشت" مطرح در این آیات تنها قیامت نمی باشد .