قربان برم صفا را

بعد از مدت ها ( چهارماه) فرصتی دست داد تا به کوه ودشت بزنیم و ساعاتی  از چنگال آهن و بتن فرارکنیم. گرچه از سرسبزی خبری نبود تابرای وا شدن بخت مون آن را گره بزنیم! اما همینکه سرو صدا نبود وما زور می زدیم که از کوه بالا برویم ، استراحت اعصاب و ورزش جسم بود.

اما و اما، آنچه سبب شد که وقت شما را بگیرم ، صحنه جالبی بود که در این بیابان نوردی با آن مواجه شدم ؛ درگوشه خلوتی از آن بیابان خدا! 30-40 تن از خواهران ، جمع شده بودند و یکی شون داشت روضه می خوند، روضه خرابه شام ، حضرت رقیه(س)، همه شون حال خوشی داشتند و برای همه هم دعا می کردند.